Nie chodzi tu o zapis, rozbieżność dotyczy formy, a problem jest słowotwórczy, ponieważ wyrazy te mają różną genezę. Przymiotnik pergameński jest starszy, a powstał w nawiązaniu do łacińskiego przymiotnika, który najczęściej występował w wyrażeniu charta Pergamena, czyli ‘papier pergameński (pergamin)’; przymiotnik łaciński pochodzi z greckiego Pergamenós, co znaczyło ‘pochodzący z Pergamonu’. Przymiotnik pergamoński utworzony został bezpośrednio od nazwy Pergamon i jest – co zresztą pokazują Państwa obserwacje – nowszy. Obie formy są poprawne, pierwsza ma za sobą dłuższą tradycję, a np. w polskiej literaturze historycznej występują z reguły nazwy państwo pergameńskie, ołtarz pergameński, jej wadą jest natomiast to, że wymaga zapamiętania (choć nie jest to chyba trudne). Z tej zapewne przyczyny upowszechnia się forma pergamoński, którą można tworzyć doraźnie zgodnie z łatwym do zastosowania schematem: nazwa miejscowa + przyrostek -ski.
A czy „obie formy są równie poprawne”? Choć przymiotnikowi pergamoński z gramatycznego punktu widzenia nic nie można zarzucić, zwykle pierwszeństwo daje się formom tradycyjnym. Lepiej zostawić tradycyjny przymiotnik w odnoszących się do starożytności utrwalonych wyrażeniach państwo pergameńskie, ołtarz pergameński, choć współczesne Pergamonmuseum (nazwa niemiecka) można by już przetłumaczyć jako Muzeum Pergamońskie.