Jest to ciekawa dla mnie informacja i nieczęsty przykład, gdy wyraz rodzimy budzi korzystniejsze skojarzenia niż równoznaczny zapożyczony. W Korpusie Języka Polskiego bokserów (sportowców i psów, z wyraźną przewagą tych pierwszych) jest kilkakrotnie więcej niż pięściarzy. Jeśli osoby uprawiające ten sport rzeczywiście wolą, aby nazywać je pięściarzami, to może wynikać to z różnych przyczyn: nie tylko z chęci odróżnienia sportowca od psa, ale też z pozytywnego wartościowania pięści jako symbolu siły, co w kontekście tego przede wszystkm męskiego sportu nie jest bez znaczenia. Bokser zwraca uwagę swoją obcością, w pewnym sensie „elitarnością”, podczas gdy nasi bokserzy najwidoczniej wolą być postrzegani jako silne chłopy, rodzime Antki, które, gdy trzeba, potrafią powalić przeciwnika pięścią na ring.
Jest to oczywiście dosyć swobodna interpretacja z mojej strony, niemal impresja, ale niepozbawiona analogii w odbiorze i funkcjonowaniu innych zapożyczeń oraz ich rodzimych odpowiedników. O tym, czy moje domysły są trafne, mógłby coś powiedzieć sprytnie zaprojektowany eksperyment psychologiczny. Z badań, o których czytałem, wynika np., że obce nazwy kojarzą się w większym ryzykiem niż rodzime (obcym słowem lepiej więc nazwać kolejkę górską niż rachunek w banku). Z moich obserwacji wynika też, że obce słowa traktowane są jako znaki zjawisk „lepszych” pod pewnym względem (dlatego bardziej kuszą np. chipsy, a nawet czipsy niż prażynki).