Przytaczane w tekście tytuły książek oraz ich części (tomów, rozdziałów itp.), gazet i czasopism, wierszy, artykułów, obrazów, rzeźb, utworów muzycznych, filmów, gier komputerowych, programów telewizyjnych i audycji radiowych umieszcza się zwyczajowo w cudzysłowie lub składa kursywą. Jeśli w tym samym tekście przytacza się tytuły nieperiodyków (tytuły książek, filmów, gier itp.) i periodyków (tytuły gazet i czasopism, serii wydawniczych, cykli programów tv itp.), to pierwsze składa się zazwyczaj kursywą, a drugie umieszcza w cudzysłowie. Bez cudzysłowu i bez kursywy podaje się zwyczajowo tylko tytuły aktów prawnych, odezw, deklaracji, tytuły domyślne oraz utarte określenia tytułowe, np. Konstytucja 3 maja, Uniwersał połaniecki, Kronika Helmolda, Roczniki kwedlinburskie, Geograf Bawarski. Tak pokrótce wygląda praktyka edytorska w odniesieniu do różnego typu tytułów.
Powodem, dla którego zwykło się polskojęzyczne tytuły wyróżniać cudzysłowem lub kursywą, jest pisownia tylko pierwszego wyrazu wielką literą (wyjątek stanowią tytuły periodyków i ksiąg biblijnych). Wyróżnienie typograficzne bądź interpunkcyjne sprawia, że właściwie identyfikujemy początek i koniec tytułu i nie będziemy mieli kłopotu z interpretacją zdania zawierającego tak oznaczony tytuł (por. „Pan Tadeusz został wczoraj do nas przysłany, a Martę trzeba było odesłać do domu klienta” i „«Pan Tadeusz» został wczoraj do nas przysłany, a «Martę» trzeba było odesłać do domu klienta)”. Nie ma natomiast potrzeby ujmowania w cudzysłów bądź składania kursywą skrótowców utworzonych od tytułów, ponieważ wielkie litery są już dostatecznym wyróżnikiem typograficznym.