Link internetowy wiedzie do internetowej wersji Wielkiego słownika ortograficznego PWN, który wraz ze swymi poprzednikami od blisko 40 lat wyznacza standardy w zakresie ortografii, jest dziełem zbiorowym kilkudziesięciu osób (językoznawców i redaktorów), ma też akceptację Rady Języka Polskiego przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk. Wystarczy to aż nadto do ustalenia, że w sprawach pisowni polskiej wzorcem i punktem odniesienia musi być ten właśnie słownik.

Tajemniczy skrótowiec w pytaniu oznacza wydawnictwo Wolters Kluwer Polska. Wspomniana standaryzacja to po prostu zasady, jakie redaktorzy tego wydawnictwa ustalili dla zapisu niektórych nazw związanych z tematyką prawną. Trzeba podkreślić, że jest to standaryzacja na użytek autorów, a jej celem jest – jak się domyślam – ułatwienie pracy redaktorom (każdy doświadczony redaktor potwierdzi, że ujednolicenie zapisu nawet tak prostej formy jak opisy bibliograficzne zajmuje czasem wiele dni pracy). Z tytułu i treści tego dokumentu wynika zresztą jednoznacznie, że jest on wewnętrzną instrukcją wydawnictwa, a tym samym nie ma w ogóle podstaw, żeby z sobą te dwa teksty zestawiać.

Redaktorzy WKP bez wątpienia doskonale o tym wiedzą, na co wskazuje m.in. fakt, że wspomnianej „standaryzacji” darmo szukać na stronie wydawnictwa (jest tam inna instrukcja dla autorów, w której słowo „standaryzacja” w ogóle nie występuje), nie była więc widocznie przeznaczona do rozpowszechniania.

Powtórzę więc: o pisowni decydują słowniki ortograficzne, a najważniejszym z nich jest Wielki słownik ortograficzny PWN.