Przytaczanie każdego rzeczownika raz w liczbie pojedynczej, raz w mniegiej – jak w przytoczonym fragmencie – jest bardzo niezręczne. Poza tym utrudnia zrozumienie tekstu, który przecież, jako instrukcja, powinien być łatwy do zrozumienia. Myślę, że spokojnie można tu użyć liczby pojedynczej: „Dzieci stoją w rozsypce, twarzą zwrócone w tę samą stronę. Unoszą prawą rękę (…)”. Tekst z liczbą mnogą też byłby poprawny: „Dzieci stoją w rozsypce, twarzami zwrócone w tę samą stronę. Unoszą prawe ręce (…)”. Gdyby czytelnik nie wiedział, ile twarzy ma jedna osoba i ile prawych rąk, musielibyśmy poszukać bardziej precyzyjnego sformułowania, ale tu przecież tak nie jest. Nadmiar precyzji może tylko zaszkodzić.