Dokładnie takiego zwrotu może w słownikach nie być, ale są w nich opisane korzenie jako źródło lub początek czegoś, np. „Amerykański etos demokratyczny korzeniami swymi sięga protestanckich i anglosaskich początków… …muzyka, której korzenie tkwią w bluesie i jazzie… …korzenie zła” (Inny słownik języka polskiego PWN). Jeśli się zna takie znaczenie korzeni, to można bez trudu utworzyć związki powrót do korzeni, wracać do korzeni itp. Oto jeszcze jeden przykład: „Wśród Rosjan trwa dyskusja – co robić? Jedni mówią: wrócić do korzeni, do starej Rosji” (R. Kapuściński, Imperium).
Związków wyrazowych, nawet idiomatycznych, nie dopuszcza się formalnie do użytku, inaczej niż np. leków albo samochodów. Nie jest więc tak, aby miejscem dla nich dozwolonym była tylko polszczyzna potoczna. W ogóle pojmowanie języka potocznego jako swego rodzaju kolonii karnej, slumsu albo wysypiska śmieci jest mylne. Język ten nie rozwija się wskutek samooczyszczania się języka oficjalnego, lecz przeciwnie – z chęci znalezienia alternatywy dla niego. Ponieważ alternatywa ta jest atrakcyjna, liczne zapożyczenia z języka potocznego pojawiają się w języku oficjalnym. W ten sposób tracą swój alternatywny charakter i muszą być zastępowane innymi. I tak dalej.