Jeśli ktoś presuponuje coś, to zakłada, że jest to prawdziwe. Jeśli jakaś sytuacja presuponuje inną, to ta druga jest logicznie konieczna, aby zaistniała pierwsza. Oto przykład: „A więc sonet w żaden sposób nie mógł być traktowany tak, jakby stanowił kategorię estetyczną, bo wyróżniał się liczbą wersów i pewnymi właściwościami układu strof i rymów, nie zakładał jednak z góry — jako forma — swoistego widzenia świata i nie presuponował określonego typu wartości” (Michał Głowiński, Ekspresja i empatia).
Słowo presuponować jest nie tylko obce, ale i wyraźnie erudycyjne. W polszczyźnie nawet w tekstach specjalistycznych jest rzadko spotykane.