Wbrew temu, co mogłoby się wydawać, słowniki te sobie nie przeczą. WSPP stwierdza przecież, że użycia wołacza są bardzo rzadkie, a następnie, że „Tradycyjna forma wołacza, np. Rogiewiczu, Nowaku, bywa lekko pretensjonalna, czasem podniosła”.
W języku mówionym używa się zwykle form typu panie Rogiewicz, panie Nowak, pominięcie wyrazu „pan” jest możliwe tylko w niezbyt starannym rejestrze mowy potocznej i nie należy do zwyczajów uprzejmych.
Można też używać wołacza w konstrukcjach typu mój Nowaku, ale to oczywiście żart. W innych okolicznościach, np. mój Mickiewiczu, będą to formy podniosłe.
Te same zasady dotyczą też nazwisk obcych.