Właściwością pisma, której nie posiada mowa, jest możliwość posługiwania się w nim tzw. znakami niefonogramicznymi (ideogramami), które reprezentują semantycznie pewne pojęcia lub wyrazy niezależnie od ich fonetycznej postaci, por. +, %, §, 0, 1, VI, IX. Ideogramy nie tylko skracają komunikaty, lecz także czynią ich budowę bardziej przejrzystą, co ułatwia procesy percepcyjne. Są zatem powszechnie stosowane w wielu typach piśmiennictwa niebeletrystycznego, w szczególności w tekstach specjalistycznych z różnych dziedzin. Decyzja co do tego, czy w danym tekście stosować dany wyraz, jego skrót czy też ideogram, zależy tylko od tego, jak często dane pojęcie w tekście występuje. Jeśli rzadko, można posługiwać się pełną formą wyrazu, jeśli częściej – warto stosować skrót. Jeśli w kolejnych zdaniach tekstu określony wyraz miałby się powtarzać często, najlepiej posłużyć się ideogramem. Co się tyczy znaku procentu (%) to należy pamiętać, że znak ten może być użyty tylko po liczbie zapisanej cyframi, np. 5% (nie: pięć %). Należy go składać bez odstępu od liczby, por. 50% (nie: 50 %). Dalsze uwagi dotyczące użycia tego znaku oraz innych znaków niefonogramicznych można znaleźć w rozdziale Poradnik redaktora zawartym w książce Polszczyzna na co dzień (PWN, 2006).
Łacińska wskazówka verte (oznaczająca: 'odwróć kartkę na drugą stronę') umieszczana jest zazwyczaj na końcu zapisanej odręcznie stronicy w celu zwrócenia uwagi czytającego na istnienie dalszego ciągu tekstu na odwrocie. W dokumentach drukowanych (także wewnętrznych) zasadniczo nie ma potrzeby stosowania takiej wskazówki. Dokumenty drukowane mają sformalizowany wygląd kolumny, określoną liczbę wierszy na stronicy i czytelnik nie powinien mieć wątpliwości co do tego, czy tekst skończył się na danej stronie, czy ma ciąg dalszy na następnej.