Problem odmiany rzeczowników polskich został już dawno dobrze opracowany teoretycznie – pierwszej systematyzacji dokonał Jan Tokarski (tabele odmian w „Słowniku języka polskiego” pod red. W. Doroszewskiego, a także wznowiona w 2001 w Wydawnictwie Naukowym PWN „Fleksja polska"). Bardzo szczegółowe wzorce haseł SJPDor zawiera praca W. Gruszczyńskiego „Fleksja rzeczowników pospolitych we współczesnej polszczyźnie pisanej” (Warszawa 1989). Ostatnie lata zaoowocowały też kilkoma udanymi implementacjami – moduły odmiany wyrazów są wykorzystywane m.in. do wyszukiwania (np. wyszukiwarka Onetu) i korekty pisowni (np. bezpłatny moduł ispell).
Jednak żadna ze wspomnianych prac nie podejmuje problemu odmiany imion (czy nazw własnych w ogóle). Tak więc nie dysponujemy szczegółowym opracowaniem poświęconym odmianie nazw własnych. Nie jest ono jednak potrzebne – odmiana wielu imion mieści się we wzorcach odmiany nazw własnych, tylko pewna grupa tworzy specyficzne wzorce (np. imiona męskie Hugo czy Bruno) zachowują się nieco odmiennie.
Można zatem wykorzystać istniejące wzorce – wystarczy „wpasować” imiona w paradygmaty rzeczowników pospolitych, np. Maria odmienia się jak awaria, Wanda jak panda, a Magdalena jak euglena. Piotruś podobny jest do tatusia, Michał do radykała, Kacper to szyper, a Wojciech to pośpiech (choć trzeba pamiętać, że biernik będzie w tym wypadku równy dopełniaczowi, a mianownik liczby mnogiej będzie mieć końcówkę -owie). W ustalaniu tych podobieństw pomocny może być „Schematyczny indeks a tergo polskich form wyrazowych” Jana Tokarskiego, oprac. i red. Z. Saloni (Wydawnictwo Naukowe PWN 2002).
Właściwie zadanie sprowadza się do takiego pogrupowania imion, by – po odpowiednim podzieleniu – miały wspólny zestaw zakończeń, np. dla A-, Ma-, Re- jest to -nia, -ni, -nię, -nią itd.