Odnośnik z hasła prowadzi do zasady [161] i w treści tejże zasady jest wymienione przecież, a także przecieżby. Nie ulega wątpliwości, że w myśl ustaleń WSO pisownia powinna być łączna. Wprawdzie moim zdaniem przecież jest partykułą, nie spójnikiem, ale to nie wpływa na pisownię, gdyż WSO przewiduje także łączną pisownię -by z niektórymi partykułami. Nawet więc gdyby redaktorzy uznali przecież za partykułę, to po prostu przenieśliby przykład do par. [160].
Inna rzecz, że wiele spójników wymienionych w par. [161] w praktyce nie jest pisanych łącznie z -by, lecz rozdzielnie. Żartowano już sobie z pisowni boby (Maciej Malinowski, prowadzący witrynę językową w internecie, umieścił ten przykład nawet na okładce swojej książki), a nie jest to jedyny przykład zaskakujący. W porównaniu z poprzednimi wydaniami słownika PWN lista spójników w par. [161] WSO nieco stopniała, nie ma na niej np. spójnika oraz, por. kontrowersyjne orazby. Z jednej strony to dobrze, że obecna zasada nie eksponuje zapisów wątpliwych, z drugiej niedobrze o tyle, że samo brzmienie zasady [161] (por. słowa: „a zwłaszcza z następującymi”) wskazuje, że zawarta tu lista spójników jest niekompletna. Nieuchronnie trzeba się więc kierować nie tylko regułą, ale i zwyczajem. W Narodowym Korpusie Języka Polskiego jest tylko jeden przykład pisowni przecieżby wobec 111 przykładów przecież by. Jeśli nie kieruje Pani swojej wypowiedzi do językoznawców polonistów, lepiej zastosować pisownię rozdzielną – jest mniej prawdopodobne, że zostanie uznana za błędną.