Wydaje się, że Polacy takiego przymiotnika nie używają. W słownikach, które przy nazwie miejscowej podają pochodny przymiotnik (NSPP, Słownik nazw własnych Grzeni), przy haśle Belfast przymiotnika nie wymieniono. W Google'u można znaleźć nieliczne przykłady na użycie formy belfascki, z alternacją t – c typową dla innych nazw miejscowych o temacie zakończonym na -t, por. Ałma Ata – ałmaacki, Bejrut – bejrucki, Frankfurt – frankfurcki. Nic dziwnego jednak, że przykładów jest mało, gdyż słowo belfascki jest fonetycznie trudne i aż prosi się, żeby je uprościć. Wzorem mogłyby być nazwy własne z końcowym -t po spółgłosce, np. Egipt – egipski. Idąc za tym przykładem, dostajemy formę belfasski, którą należy oczywiście uprościć do belfaski. Ta jest chyba najlepsza z dotychczas wymienionych, ale w Google'u równie słabo reprezentowana jak one. Dodam jeszcze, że inne teoretycznie wchodzące w rachubę słowa, jak belfastyjski czy belfaściański, w Internecie nie są w ogóle potwierdzone, a postać czysto sufiksalna, bez alternacji i uproszczeń, czyli belfastski, występuje tylko na stronach obcojęzycznych.