Na rodzaj słów obcych składają się, jak wiadomo, trzy czynniki: 1. rodzaj rzeczownika w języku wyjściowym; 2. zasady morfonologiczne języka przyjmującego; 3. rodzaj rodzimego wyrazu synonimicznego (ten ostatni czynnik jest tu mniej istotny).
1. W języku hebrajskim system nominalny ma dwa rodzaje gramatyczne: męski i żeński, z dystrybucją – do pewnego stopnia podobnie jak w polszczyźnie – na ogół morfonologiczną: rzeczowniki z wygłosem spółgłoskowym mają rodzaj męski, rzeczowniki z wygłosem samogłoskowym – rodzaj żeński. W tym wypadku jednak oba terminy gramatyczne (fonetyczne): dagesz i szwa w języku oryginału, tj. hebrajskim, są rodzaju męskiego.
2. Zasady integracji słów obcych do polszczyzny podlegają jednak najczęściej przyporządkowaniu ich pod względem fonetycznym wg obowiązującego prostego schematu: wygłos spółgłoskowy – rodzaj męski, wygłos samogłoskowy na [a] – rodzaj żeński, stad możliwe rozchwianie przy wyrazie szwa: ta lub ten, przy dagesz zdecydowanie ten. Ta zasada wydaje się dominująca przy integracji wyrazów obcych (zwłaszcza z języków mniej znanych).
Trochę bardziej skomplikowana jest sprawa nazw liter hebrajskich, które, gdy oznaczają litery, są rodzaju żeńskiego, gdy zaś oznaczają liczby, są rodzaju męskiego. Ale i tu działa zasada 2: ponieważ nazwy litr hebrajskich kończą się albo na spółgłoskę albo na samogłoskę [e], dlatego przyswojono je jako maskulina.
W żadnym razie nie ma powodu, aby odwoływać się do terminologii gramatyki łacińskiej, zwłaszcza nieuzasadnione jest użycie rodzaju nijakiego.