Podany przykład wcale nie dowodzi żadnego absurdu, pokazuje tylko, ze często musimy akceptować różne warianty zapisu nazw pierwotnie niełacińskich. Warianty nazwisk cyrylickich spotykamy często, np. sławny piłkarz ukraiński występuje w polskich tekstach jako Szewczenko, choć na Zachodzie jest znany jako Shevchenko (a podczas meczów na ekranie pojawia się taki właśnie zapis). Nie ma problemu identyfikacji, bo przecież mamy kontekst pomagający w rozpoznaniu osoby.
W polskich tekstach powinniśmy korzystać z polskiej transkrypcji (a w pewnych zastosowaniach specjalistycznych z transliteracji). Przede wszystkim więc wspomniana osoba będzie dla nas Janem Czerskim, i tak zapiszemy jej nazwisko, nawet gdyby w jej paszporcie była forma Tchersky.