różności
1) W książkach J. Chmielewskiej często spotykam się ze zwrotem typu: mleko mi wyszło. Czy jest to forma spotykana tylko w języku potocznym, czy można jej używać także np. w wypracowaniach itp.?
2) Mój kolega w klasie ma bardzo rzadko według mnie spotykane imię – Iwo. Jakie jest pochodzenie tego imienia, czy żeńskie imię Iwona pochodzi od Iwa i czy to imię się odmienia, a jeśli tak, to jak?
3) I jeszcze jedno pytanie związane z moim nazwiskiem – Snusz. Często przy wypisywaniu różnego rodzaju dyplomów nauczyciele nie wiedzieli, która forma byłaby lepsza – dla Zbigniewa Snusz czy też dla Zbigniewa Snusza?
Z góry dziękuje za odpowiedź i pozdrawiam.
22.01.2002
22.01.2002
Proszę o odpowiedź na trzy nurtujące mnie pytania: 1) W książkach J. Chmielewskiej często spotykam się ze zwrotem typu: mleko mi wyszło. Czy jest to forma spotykana tylko w języku potocznym, czy można jej używać także np. w wypracowaniach itp.?
2) Mój kolega w klasie ma bardzo rzadko według mnie spotykane imię – Iwo. Jakie jest pochodzenie tego imienia, czy żeńskie imię Iwona pochodzi od Iwa i czy to imię się odmienia, a jeśli tak, to jak?
3) I jeszcze jedno pytanie związane z moim nazwiskiem – Snusz. Często przy wypisywaniu różnego rodzaju dyplomów nauczyciele nie wiedzieli, która forma byłaby lepsza – dla Zbigniewa Snusz czy też dla Zbigniewa Snusza?
Z góry dziękuje za odpowiedź i pozdrawiam.
ad 1. Pewnie nieczęsto pisze się w wypracowaniach o mleku, ale gdyby była taka potrzeba, to radzimy napisać „Mleko mi się skończyło”. Zdanie „Mleko mi wyszło” nie jest źle zbudowane, jest jednak wyraźnie potoczne.
ad 2. Iwo (a dalej: Iwa, Iwie, w liczbie mnogiej Iwowie) to „imię męskie o pochodzeniu trudnym do ustalenia. Może pochodzić od staro-wysoko-niemieckiego słowa iwa ‘cis, drzewo cisowe; łuk z drzewa cisowego’; może też to być celtycka (bretońska) forma imienia Jan” (cytujemy za Słownikiem imion Jana Grzeni, który w marcu 2002 ukaże się nakładem PWN). Z tego samego słownika można dowiedzieć się, że imię Iwo nosi mniej niż 900 Polaków. Iwona zaś, jak Pan się trafnie domyśla, to żeńska forma imienia Iwo, o wiele bardziej popularna (w latach 60., 70. i 80. ochrzczono w Polsce ok. 180000 Iwon).
ad 3. Powiedzielibyśmy: „Dziękujemy panu Zbigniewowi Snuszowi za korzystanie z naszej Poradni Językowej”. Ogólna reguła jest taka, że w polszczyźnie należy odmieniać wszystko, co się daje odmienić, a nazwisko Snusz można odmieniać tak, jak imię Janusz.
ad 2. Iwo (a dalej: Iwa, Iwie, w liczbie mnogiej Iwowie) to „imię męskie o pochodzeniu trudnym do ustalenia. Może pochodzić od staro-wysoko-niemieckiego słowa iwa ‘cis, drzewo cisowe; łuk z drzewa cisowego’; może też to być celtycka (bretońska) forma imienia Jan” (cytujemy za Słownikiem imion Jana Grzeni, który w marcu 2002 ukaże się nakładem PWN). Z tego samego słownika można dowiedzieć się, że imię Iwo nosi mniej niż 900 Polaków. Iwona zaś, jak Pan się trafnie domyśla, to żeńska forma imienia Iwo, o wiele bardziej popularna (w latach 60., 70. i 80. ochrzczono w Polsce ok. 180000 Iwon).
ad 3. Powiedzielibyśmy: „Dziękujemy panu Zbigniewowi Snuszowi za korzystanie z naszej Poradni Językowej”. Ogólna reguła jest taka, że w polszczyźnie należy odmieniać wszystko, co się daje odmienić, a nazwisko Snusz można odmieniać tak, jak imię Janusz.
Mirosław Bańko
