W Innym słowniku języka polskiego (PWN, 2000), w pierwszym z czterech znaczeń, w jakich słowo to została tam opisane, uwzględniliśmy jego połączenia zarówno z biernikiem, jak i z narzędnikiem. Kierowaliśmy się frekwencją, która – zwłaszcza w kontekstach, w których chodzi o czyjeś życie – sankcjonuje narzędnik, por. przykłady słownikowe: „Morze było tak wzburzone, że wypływając naszą łodzią, ryzykowaliśmy życiem” i „Wielokrotnie ryzykował własną głową, ale chęć podjęcia ryzyka zawsze zwyciężała”. Językoznawcy na ogół twierdzą, że ów narzędnik towarzyszący naszemu ryzykować pojawił się pod wpływem składni rosyjskiej. Z tego jednak, że występuje on głównie w kontekście słowa życie (i jego synonimów), wynika, że w jego towarzystwie czuje się z jakichś powodów lepiej niż poza nim. Skąd bierze się ta skłonność?
Z Pani listu wynika, że ryzykować w kontekście życiem nabiera dodatkowego sensu – już nie tylko 'kłaść na szalę' (co), ale też 'bawić się' (czym). Skojarzenie z czasownikami bawić się, grać (czym), igrać (z czym) może oczywiście wzmacniać skłonność do łączenia czasownika ryzykować z narzędnikiem. Okazuje się więc, że nie tylko zwyczaj językowy, ale też względy – jak by powiedział językoznawca strukturalista – systemowe przemawiają za tym, aby nie zwalczać konstrukcji, o którą Pani pyta.