Czy istnieje? Raczej nie, w każdym razie nie udało mi się potwierdzić jego istnienia. Nie zawsze jest tak, że jakaś jednostka językowa, na którą „jest miejsce”, musi istnieć, chociaż analogia i symetria mogłyby za tym przemawiać.
Jeśli przyjąć, że kaszubszczyzna jest dialektem języka polskiego, to nie do końca pewne poświadczenia czasownika śmiardnąć (zapis „spolonizowany”) z gwar słowińskich znajdujemy w Slovinzisches Wörterbuch (t. 2, 1912) Friedricha Lorentza. W powojennych badaniach i słownikach kaszubskich czasownika tego nie zanotowano.
W zapisie Piotra Bąka z Kramska w pow. konińskim z lat 50.–60. minionego wieku pochodzącym z kartoteki Słownika gwar polskich Instytutu Języka Polskiego PAN w Krakowie znajdujemy czasownik śmiargnąć (zmiana głoski d na g w wyrazach z tej rodziny jest spotykana w dialektach polskich).
Znaczenie wielkopolskiego *śmiardnąć nie jest chyba zupełnie identyczne z zawartym w Słowniku języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego i Uniwersalnym słowniku języka polskiego pod red. S. Dubisza: pot. 'stawać się cuchnącym; przechodzić smrodem'. Autor zapisu dialektologicznego oddał je bowiem ogólnopolskim synonimem cuchnąć, który nie oznacza procesu „stawania się śmierdzącym”, lecz stan. Cytat brzmi: „Minso trza dobrze posolić, bo bydzie śmiargło”.
Tą praktyczną radą sprzed pół wieku pozwolę sobie zakończyć.