Pisownia ŚOR sugeruje mylnie, że chodzi o nazwę własną. Zapis ś.o.r. natomiast jest niewygodny, gdyż wymaga użycia aż trzech kropek (niestety, nie można z nich zrezygnować, gdyż drugi wyraz pełnej nazwy zaczyna się od samogłoski, sytuacja jest więc taka jak w wypadku skrótu p.o. – 'pełniący obowiązki'). Może dlatego w praktyce spotyka się oba zapisy. Nie widzę innej rady niż oba aprobować, chyba żeby udało się dotrzeć do jakiegoś aktu prawnego, w którym używana jest jedna z tych form. Można by wtedy uznać, że dokument taki wyznacza pewną normę, nie tylko prawną, ale i językową.