Syndrom sztokholmski to termin z dziedziny psychologii, odnoszący się do sytuacji, w której ofiara przemocy lub porwania zaczyna identyfikować się z napastnikiem lub oprawcą i broni jego zachowania. Może to obejmować takie zachowania, jak umniejszanie swojego cierpienia lub usprawiedliwianie działań oprawcy.

Nazwa syndromu wiąże się z napadem na szwedzki Kreditbanken. W 1973 r. napastnicy przez sześć dni przetrzymywali pracowników banku w jego siedzibie przy placu Norrmalmstorg w Sztokholmie. Po uwolnieniu ofiary nie tylko odmówiły współpracy z policją, ale też zbierały środki na pomoc prawną dla porywaczy. Jedna z zakładniczek zaręczyła się z oprawcą.

Termin syndrom sztokholmski (szw. Stockholmssyndromet) został użyty przez szwedzkiego kryminologa i psychologa Nilsa Bejerota, który współpracował z policją podczas napadu. Pojęcie wkrótce przyjęło się wśród psychologów na całym świecie. Stanowi tzw. internacjonalizm obecny w wielu językach, np. angielskim (por. Stockholm syndrome), francuskim (por. syndrome de Stockholm), hiszpańskim (por. síndrome de Estocolmo), niemieckim (por. Stockholm-Syndrom), rosyjskim (por. стокгольмский синдром) czy włoskim (por. sindrome di Stoccolma). W podobnej formie występuje w polszczyźnie w różnych stylach oraz gatunkach piśmiennictwa. Nie ma zatem żadnych przesłanek, aby stosować w tym wypadku jakiekolwiek inne określenie terminologiczne, nawet jeśli miałaby być to odmiana nieoficjalna języka polskiego.

W języku potocznym synonimem syndromu sztokholmskiego może być określenie przywiązanie z pojmania.