Zamiast „Docelową grupą odbiorców np. twórczości J. K. Rowling jest młodzież – target wynosi…” można napisać: „Docelową grupą odbiorców np. twórczości J. K. Rowling jest młodzież – liczba potencjalnych czytelników wynosi…” lub podobnie. Rozumiem, że chodzi Pani o niepowtarzanie określenia grupa docelowa – jak widać, jest to możliwe i nie wymaga sięgania po słowo target.
Target to określenie środowiskowe, ze względu na swoją skrótowość lubiane przez producentów i dystrybutorów różnych dóbr, a także analityków rynku. Osoby, dla których te dobra nie są przeznaczone, mogą jednak nie wiedzieć, że są „w targecie”, dlatego w tekstach adresowanych do nich – a także w ogóle w tekstach niebranżowych – lepiej mówić o grupie docelowej, o intencjonalnym adresacie, o zakładanym nabywcy itp., używając słów ogólnie znanych.
Przykład targetu przypomniał mi, że gdy pracowałem w wydawnictwie PWN, dziwiło mnie, jak moi koledzy (częściej koleżanki) mówili o „kontencie”, tzn. o treści. Trudniej tu znaleźć przyczynę sięgania po obce słowo, które od rodzimego nie jest wcale krótsze, lecz dłuższe o jedną sylabę. Językoznawcy zwykle mówią, że w takich wypadkach mówiący ulegają modzie. Nie miejsce tu na analizę tego zjawiska, ale można zauważyć, że angielskie słowa dziś – tak jak dawniej francuskie, a jeszcze wcześniej włoskie – bywają odbierane jako bardziej prestiżowe, a ta sama rzecz, nazwana słowem polskim, wydaje się jakby mniej ważna.