Rozstrzygnięcie tego problemu należy do tłumacza, bo najpierw należy ustalić, jaką funkcję pełnią takie nazwy w utworze. Jeśli ich funkcją jest jedynie wskazywanie na obiekty, zapewne można je pozostawić w brzmieniu oryginalnym (tak się z zasady postępuje w literaturze faktograficznej, np. w przewodnikach).
Gdyby nazwy te były rzeczywiste, pozostawienie ich w formie oryginalnej miałoby sens, bo pozwalałoby na osadzenie fikcji w świecie realnym. Skoro jednak są fikcyjne, czytelnicy nie stracą tej możliwości, a istnieje obawa, że zostaną pozbawieni innej. Wiadomo bowiem, że w literaturze pięknej często pojawiają się nazwy znaczące, a wówczas przekład jest konieczny, jeśli nie chcemy czytelników pozbawić ważnych informacji. Przykłady, które Pani podaje, układają się w pewną całość, powiedzmy „religijną”. Jest to być może jakiś klucz do utworu, ale może to umknąć czytelnikowi, który raczej nie będzie wiedział, że Rue des Chanoines to ulica Kanoników (lub Kanonicza).
Jest też taka możliwość, jak objaśnianie nazw w przypisach, ale w beletrystyce lepiej unikać takiego rozwiązania. Rozwiązanie pośrednie ma pewne zalety, acz niewielkie, bo niektóre wyrazy francuskie, które w tym trybie zostaną przetłumaczone, i tak są zrozumiałe dla Polaka (place, cathédrale, ewentualnie np. boulevard), w innych wypadkach do poprawnego zrozumienia zapewne wystarczy kontekst (dotyczy to np. wyrazu rue ‘ulica’).