Nie znalazłem zasady interpunkcyjnej, która odnosiłaby się do takich wypowiedzeń, mogę jednak potwierdzić, że zgodne ze zwyczajem jest wydzielanie w nich przecinkiem (lub parą przecinków) rozwiniętego imiesłowu przymiotnikowego. Podobne wypowiedzenia analizuje Z. Klemensiewicz w Zarysie składni polskiej, przytacza przy tym przykłady bardziej zróżnicowane, niekoniecznie z imiesłowem, por. „Dziecko, chore, drżało z zimna”, „Chory na tyfus, leży Piotr w szpitalu”, „Żubr, z natury łagodny, przed człowiekiem uchodzi z daleka”. Obserwacje swoje Klemensiewicz umieścił pod nagłówkiem przydawka orzekająca, ponieważ w zdaniach ww. typu dostrzegł nie tylko atrybucję (chore dziecko), lecz i orzekanie (dziecko było chore). Wśród charakterystycznych cech takich zdań wymienił zaś potrzebę wydzielenia przydawki orzekającej za pomocą pauzy, której odpowiednikiem w piśmie – choć autor nie powiedział tego wprost – jest przecinek.