Słowniki poprawnej polszczyzny kwestioniują konstrukcję w uczelni, moim zdaniem niesłusznie. Przykładów na jej użycie w starannych wypowiedziach można znaleźć mnóstwo, oto kilka pierwszych z brzegu: „Jako 12-latek tańczył w balecie, studiował w uczelni wojskowej, z której po trzech miesiącach uciekł” (Viva), „§ 2. Kara określona w § 1 polega na ogłoszeniu orzeczenia w zakładzie pracy, w uczelni, w miejscu zamieszkania ukaranego, w innym właściwym miejscu lub w inny stosowny sposób” (Kodeks wykroczeń), „Ten krótki, demonstracyjny, można by rzec, okres humanistycznej ekspansji nie zamyka dziejów humanizmu w uczelni krakowskiej” (Jerzy ZIomek, Renesans), „Jako profesor, a później rektor uniwersytetu praskiego cieszył się wielką popularnością nie tylko w uczelni, ale również wśród mieszkańców Pragi” (Tadeusz Manteuffel, Historia powszechna – średniowiecze).
Owszem, konstrukcja na uczelni jest częstsza, i to kilkakrotnie. Ale to jeszcze nie powód, by rzadsze połączenie uważać za niepoprawne.