Powiedzieć „Wchódź, oglądniemy se film” oczywiście można, jeśli się należy do grupy ludzi używających przede wszystkim form potocznych, nacechowanych regionalnie (np. na Kielecczyźnie), co się niekiedy (nie zawsze i niekoniecznie!) wiąże z nieznajomością ogólnopolskiej normy językowej i innymi brakami w wykształceniu.
Pierwotnie rozkaźnik brzmiał: wchodzi, słodzi (nie wiem, czy ten drugi jest w takiej postaci zaświadczony w tekstach). Końcówka -i zanikła, a krótka samogłoska o w rdzeniu, znajdująca się przed spółgłoską dźwięczną, niekiedy ulegała wzdłużeniu (z długiego o w dużym uproszczeniu pochodzi ó, dawniej brzmiące inaczej niż u). Tu jednak raczej mamy do czynienia z tzw. wyrównaniami analogicznymi, czyli procesami nie dającymi się jednoznacznie wyjaśnić, zachodzącymi niekonsekwentnie, stąd wskazane rozbieżności między czasownikami tej samej koniugacji.
Szczegółowiej pisał o tym Bogusław Dunaj, Wzdłużenie zastępcze w języku polskim, ZN UJ CXXV, Pr. Jęz. 17, Kraków 1966, s. 51–54.
Język nie zawsze rozwija się logicznie i „symetrycznie”. Trudno też więc o jednoznaczną odpowiedź, dlaczego większość Polaków mówi obejrzeć, a nie obejźrzeć (niegdyś wielkopolskie i omal nie ogólnopolskie), obeźreć (góralskie), ober-zieć (trzyma się chyba jeszcze pod Opocznem) czy oglądnąć, a w formie niedokonanej oglądać, a nie obzierać.
Oglądnąć jak najbardziej istnieje, najczęściej w Małopolsce, jest to forma regionalna, więc poprawna, ponadto powszechnie zrozumiała. I tego trzymać się trzeba.