Zapisy wyrazów japońskich, które stosuje się w językach używających alfabetu łacińskiego, oparte są na tzw. transkrypcji Hepburna. Jej autor był Amerykaninem, a w związku z tym poszczególnym znakom odpowiada brzmienie podobne do angielskiego.
Encyklopedie PWN podają więc brzmienie zbliżone do języka oryginału. W praktyce językowej zapisy wielu nazw japońskich uznajemy za spolszczone, odczytując je zgodnie z zasadami polskiej fonetyki. Dotyczy to zwłaszcza nazw często używanych, np. Okinawa, Kurosawa, Kawasaki, mniej znane, np. Kawabata, mogą mieć chwiejną wymowę. Chodzi nie tylko o literę w, np. spolszczenie wyrazów gejsza, szogun dokonało się na podstawie zapisów geisha, shogun, co powinno być wymawiane [gejśa, śogun], ale zwykle nie jest, również w angielskim.
Zachowanie głoski [w] w zakończeniu ma istotnie m.in. taką zaletę, że ułatwia odmianę. Uwzględniwszy te fakty, uważam, że lepiej stosować się do naszego dobrze utrwalonego zwyczaju językowego, niż wprowadzać nowe formy pisowni (np. siogun) i wymowy, np. [kauasaki, sudzuki].