Jako kryterium podstawowe traktujemy narodowość posiadacza danego nazwiska, w związku z czym wymawiamy je podobnie, jak brzmi ono w języku kraju, z którego pochodzi właściciel. Dlatego encyklopedie PWN zalecają różną wymowę nazwiska Schuman, zależnie od tego, czy posługiwał się nim Niemiec, Amerykanin czy Francuz. W tym ostatnim wypadku podano wymowę [szuman], z akcentem na ostatniej sylabie.
Zgodnie z tą zasadą nazwisko sławnego piłkarza francuskiego wymawiamy [platini], akcentując końcową sylabę, choć forma nazwiska może wydawać się włoska. Rosyjskie nazwiska w formie zlatynizowanej, np. Smirnoff, Davidoff, wymówimy w przypadkach zależnych [smirnofa, dawidofa], z [f], a nie [w] na końcu, ponieważ ich właściciele są obywatelami krajów zachodnich, co znalazło odbicie w formie nazwisk.
Niestety nie rozwiązuje to wszystkich wątpliwości, znane bowiem są wyjątki, np. nazwisko niemieckiego polityka Oskara Lafontaine’a wymawiamy [lafonten], jak francuskie. Z kolei należące do francuskiego inżyniera nazwisko Eiffel wymawiamy [efel], choć w wyrażeniu wieża Eiffla przyjęła się wymowa [ajfla]. Zasada powyższa nie zda się na wiele w przypadku nazwiska premiera Luksemburga, gdyż językami urzędowymi w tym kraju są francuski, niemiecki i luksemburski. Rozwiązanie problemu musimy oprzeć na innej zasadzie. Nazwę osobową Jean-Claude Juncker proponuję wymawiać w całości z francuska, bo zgodnie z fonetyką tego języka wymówić musimy imiona, tym sposobem unikamy hybrydycznej francusko-niemieckiej wymowy.
Jeszcze większy problem sprawia imię i nazwisko premiera Belgii, w której językami urzędowymi są francuski i flamandzki. Postępując konsekwentnie, skoro imię jest francuskie, powinniśmy mówić [gi werofstat], a przypuszczam, że taka wymowa może występować wśród francuskojęzycznych Belgów. Jednak w polskiej praktyce językowej spotykamy raczej wymowę [gi ferhofsztat].