Wielki słownik ortograficzny PWN (2003) przynosi rozszerzoną w stosunku do Nowego słownika… (1996) regułę polonizowania zakończeń. Znak x powinniśmy polszczyć, gdy występuje w przypadkach zależnych na końcu wyrazów należących do kilku grup: rodzimych skrótowców, imion, nazwisk, nazw geograficznych, wyrazów pospolitych. Zasadę tę uzasadnia fakt, że każde użycie wyrazu obcego z polską końcówką fleksyjną jest spolszczeniem, chodzi więc o to, by nazwę spolszczyć konsekwentnie (lub konsekwentniej).
Problem z odtworzeniem formy mianownikowej nazwiska występuje znacznie częściej w odniesieniu do nazwisk rodzimych, co osłabia siłę użytego argumentu, zwłaszcza że – istotnie – kontekst pozwala rozstrzygnąć podobne problemy.
Reguła nie dotyczy znaków y i v.