Zasadniczo kursywą składamy wyrazy, wyrażenia lub całe zdania funkcjonujące na prawach cytatu z języka obcego, z wyjątkiem wyrazów i wyrażeń powszechnie stosowanych (np. postscriptum, incognito). Wyrazy i wyrażenia o charakterze cytatu występują w niezmienionej postaci graficznej i fonetycznej. Mimo iż czasami można by je było wpisać w polskich wzorzec fleksyjny i odmieniać przez przypadki – pozostają nieodmienne.
Cóż zatem zrobić z wyrazem pequeñita? Pozostawianie go w podstawowej formie wówczas, kiedy kontekst zdania nakazuję odmianę, razi. Trudne, a czasami pewnie niemożliwe byłoby również budowanie zdań w taki sposób, aby wspomniany wyraz musiał mieć formę mianownika (np. „Pequeñita została położona do łóżeczka”). Wyraz ten doskonale wpisuje się w polski wzorzec odmiany rzeczowników w rodzaju żeńskim, najlepiej więc wyraz ten odmieniać, tak jak się odmienia inne hiszpańskie zapożyczenie – señora. Wówczas wyrazu takiego nie składamy już kursywą, traktując go jako wyraz zaadaptowany na poziomie fleksyjnym.
Pozostaje problem zrozumiałości tego wyrazu dla odbiorcy, nie jest on bowiem zapożyczeniem hiszpańskojęzycznym rozpowszechnionym w polskich tekstach, jak np. wspomniana señora czy señorita. Przy pierwszym wystąpieniu warto go objaśnić (np. w przypisie słownikowym).