Na początku kilka wyjaśnień historycznych. Język romski to inaczej język cygański. Należał on do wielkiej prarodziny języków indyjskich, które – m.in. obok rodzin językowych pragermańskich, preromańskich, praceltyckich, pragreckich, praalbańskich, prabałtyckich, prasłowiańskich – wywodzą się ze wspólnoty praindoeuropejskiej.
Najprawdopodobniej praojczyznę Cyganów stanowił obszar północno-zachodnich Indii, skąd rozpoczęli migrację do Azji Mniejszej i Europy. Do Polski dotarli w XIV w.
W rozwoju historycznym języka polskiego etnonim Cygan uległ procesowi apelatywizacji i stał się rzeczownikiem pospolitym o negatywnym znaczeniu i pejoratywnym zabarwieniu emocjonalnym. Z tego też powodu została wprowadzona do polszczyzny ogólnej nazwa Rom, wywodząca się z cygańskiego rom ‘człowiek’.
Czynniki pozajęzykowe powodują, że relacje między językiem polskim a językiem romskim są bardzo luźne, stąd też brak zapożyczeń romskich w polszczyźnie ogólnej. Być może są jakieś zapożyczenia ograniczone środowiskowo, terytorialnie, nie są jednak notowane w słownikach ogólnych.
O Romach pięknie pisał poeta, Jerzy Ficowski (1924-2006). Por. np. studium Cyganie polscy (1953) oraz Cyganie w Polsce. Dzieje i obyczaje (1989) czy teksty piosenek Ballada cygańska, Cygańska letnia noc, Jadą wozy kolorowe.