Przykłady zdają się potwierdzać, że chodzi o jazdę jeden za drugim, w niewielkich odstępach, por. „Wyścigi samochodowe to sport wymagający dobrego refleksu, szalenie kontaktowy – drzwi w drzwi, zderzak w zderzak, ciągle zmieniająca się sytuacja na torze i bardzo duże prędkości” (Cosmopolitan), „Tak się złożyło, że poza miastem przejechaliśmy kilkaset kilometrów zderzak w zderzak ze skodą fabią wyposażoną w silnik 1,2 litra” (Ozon), „Poprzedniego dnia o tej samej porze tłum płynął obu chodnikami, a samochody jechały zderzak w zderzak” (Perspektywy). Ostatni przykład pochodzi z roku 1980, skąd widać, że zderzak w zderzak to dość stary zwrot. Mimo to nie ma go w słownikach, a szkoda, bo – jak widzimy – budzi wątpliwości.
O kierowcach możemy powiedzieć, że jadą zderzak w zderzak, o kolarzu zaś – że siedzi komuś na kole, np. „Przy podjazdach pod górę wyprzedza nas dzięki przerzutce, ale na równym doganiamy go i znowu siedzi nam na kole” (A. Bobkowski, Szkice piórkiem). Dobrze, że ten zwrot jest obecny w słownikach.