W zwrotach do osób, z którymi pozostajemy tylko w oficjalnych stosunkach, w ogóle nie używamy imion, tylko form typu Pan lub Pani. Kiedy zaś przechodzimy z kimś na ty, to dobrze jest powiedzieć, do jakiej formy imienia jesteśmy przyzwyczajeni, co skłania rozmówcę, by z kolei przedstawił nam „prywatną” formę swojego imienia. Jeśli do takiej wymiany form prywatnych nie doszło, to bezpieczniej używać form neutralnych, np. Andrzej, a nie Andrzejek, i Monika, a nie Moniczka.
Kłopot mogą sprawiać imiona, które w postaci pełnej wydają się niekiedy zbyt poważne, np. Stanisław lub Elżbieta. Jedne osoby życzą sobie, aby je tak właśnie nazywać, gdyż formy zdrobniałe, np. Stach, Staszek, Staś, Ela, a tym bardziej Elżunia, wydają im się nie dość prestiżowe lub zbyt emocjonalne. Inne osoby natomiast wolą, aby odnoszono do nich formy zdrobniałe, choć zapewne nie wszystkie. Wiele zależy tu od indywidualnych upodobań i relacji między rozmówcami. Szczegółowych reguł więc sformułować się nie da.