W polskiej lingwistyce migowej oraz dydaktyce języka migowego od lat używa się formy migany jako imiesłowu przymiotnikowego biernego od czasownika migać, np. „(…) każdy kolejny znak (…) migany był coraz dalej od ciała nadawcy” (M. Jura, Gramatyczne wykładniki przynależności w PJM [w:] Stan badań nad polskim językiem migowym, red. E. Twardowska, PZG Łódź, 2008, s. 86). O znaku (lub tekście) można powiedzieć, że jest migany dokładnie, szybko, niedbale, niewyraźnie… Nie używa się formy mignięty (chyba że żartobliwie), często zaś stosowana jest forma zamigany, np. w zdaniu „Ten znak był dobrze zamigany”.
Warto dodać, że forma migany wchodzi też w skład nazwy język migany, oznaczającej miganą odmianę języka polskiego, czyli język polski prezentowany przy użyciu znaków migowych, który niewiele ma wspólnego z naturalnym językiem niesłyszących – polskim językiem migowym (M. Świdziński, Jak Głusi przyswajają język: o językach miganych i migowych [w:] Język migowy we współczesnym szkolnictwie na świecie i w Polsce, red. I. Grzesiak, Olsztyn, 2007, s.16-23).