Zjawisko, o którym Pani pisze, to hiperbolizacja, czyli wyolbrzymianie. Jego przejawem są hiperbole – wyrażenia o różnym kształcie, ale wspólnym celu, który można by oddać zwrotem: zrobić z igły widły. Hiperbolizacji służą nie tylko ekspresywne przymiotniki, ale też liczebniki (np. „Tysiąc razy ci o tym mówiłam”), niektóre metafory (huragan braw, morze łez), przysłówki i partykuły („Dosłownie rozpłynął się w powietrzu”) i in. Hiperbolizacja w języku zaspokaja nasze potrzeby psychiczne, być może te same, dla których lubimy oglądać horrory i uprawiać tzw. sporty ekstremalne. Właściciele i pracownicy mediów o tym wiedzą, wyolbrzymiają więc i straszą, mam wrażenie, że czasem nawet bez oglądania się na wierność faktom. Wielokrotnie zresztą pisano o „medialnym spektaklu”, który rozgrywa się przed nami na ekranach telewizorów, komputerów, na łamach prasy itd. Uczestnicy tego spektaklu muszą grać swoje role, a hiperbolizacja jest tu – powiedziałbym – elementem scenografii lub charakteryzacji.