Wyraz krótki piszemy przez ó bez żadnej reguły. Takie jest moje zdanie. Kolega wmawia mi, że jest wymienne na skracać. Dzwoniłem nawet do dwóch polonistek i nawet one nie były pewne. Proszę o wypowiedź.

Czy dopuszcza się stosowanie – nie na końcu zdania – wyliczeń (np. podmiotu szeregowego), w których ostatni element jest oddzielony „tylko” przecinkiem? Przykład: „Pewnego dnia lekarze, politycy poszli do lasu”. Czasem napotykam taką konstrukcję i brak wyraźnego sygnału końca wyliczenia (spójnika) skutkuje tym, że na zrozumienie intencji autora potrzebuję dodatkowej chwili, zwłaszcza jeśli zarówno samo zdanie, jak i składniki wyliczenia nie są tak krótkie jak w przykładzie.

Uprzejmie proszę o wyjaśnienie, skąd pochodzą podwójne formy zaimków dzierżawczych np.: mego – mojego, mym – moim itd. Czy kiedyś może różniły się znaczeniem, np. jedne z nich były akcentowane? Co sądzą Państwo o używaniu współcześnie tych krótszych odpowiedników? Wydaje się, że zanikają, ale chyba nadal są formami pełnoprawnymi.
Dziękuję za odpowiedż.
Małgorzta Starzyńska

Nie mogę odnaleźć odpowiedzi na pytania o poprawność zasłyszanego sformułowania „mistrz krótkich form”. Czy ono w ogóle powinno występować w liczbie mnogiej? A jeśli tak, to czy wówczas nie powinno ono brzmieć „mistrz krótkich forem”? Jednak w uchu brzmi tak jakoś... dziwnie. Mam uprzejmą prośbę o rozwiązanie moich wątpliwości.

Szanowni Państwo!
Jak przytaczać (w tekście wspomnień) krótkie fragmenty poezji obcej, powiedzmy z przesłania do Fausta Goethego:

„…aus Dunst und Nebel…”
…aus Dunst und Nebel…
„…aus Dunst und Nebel…”

a także autentyczne słowa wypowiedziane w języku obcym, np. „W trakcie bicia powiedział jeden z siepaczy: «Er sieht zu intelligent aus»” – cudzysłów wystarczy czy dodatkowo kursywą?
Dziękuję
Hanna Bartoszewicz

Dlaczego oboczność ą/ę jest tak nieregularna w różnych podobnie zbudowanych słowach i ich rodzinach?

ząb — zęby — zębowy — ząbek

dąb — dęby — dębowy — Dębki

sąd — sądy — sądowy — podsędek — sędzia

pęd — pędy — pędny (chyba brak słowa z ą)

ląd — lądy — lądowy — przylądek (chyba brak słowa z ę)

rząd — rzędy/rządy — rzędowy/rządowy — porządek

krąg/kręg — kręgi — kręgowy — krążek

Dziękuję za wyjaśnienie

Łukasz

Szanowni Państwo,
skąd wzięło się określenie krótko i węzłowato, tzn. dlaczego węzłowato przyjęło się jako wzmocnienie zwięzłości i krótkości? Mnie węzłowaty kojarzy się raczej tak, jak podano w SJP, czyli 'pełen węzłów', a więc raczej 'nierozwikłany, nierozwiązany, skomplikowany'.

Z wyrazami szacunku
Czytelnik

Myślnika używamy czasem zamiast czasowników jest, są przed zaimkiem to wprowadzającym orzecznik. Użycie przecinka w takiej sytuacji jest uważane za błąd. Co jednak, jeśli przecinek zamykałby wtrącenie? Które z poniższych zdań jest napisane poprawnie?

1. Każde z nim spotkanie, choćby krótkie, to jednak wielkie przeżycie.
2. Każde z nim spotkanie, choćby krótkie — to jednak wielkie przeżycie.
3. Każde z nim spotkanie — choćby krótkie — to jednak wielkie przeżycie.

Pozdrawiam
Magdalena

Zgodnie z artykułem na temat odmiany imion obcych, większość imion męskich zakończonych na o się odmienia. Nie odmienia się imion krótkich, w tym dwusylabowego imienia Ugo. Jak wobec tego odmieniać fińskie imię Mikko? Jak decydować, które obce imiona męskie zakończone na o się odmienia, a które nie?

Dzień dobry!
Proszę o podanie, która z wypowiedzi jest poprawna: „Nie mądrzyj się” czy może „Nie mądrz się”? Częściej słyszę „Nie mądrzyj się”, ale czy właściwie?
Z góry dziękuję.