Wielki słownik ortograficzny PWN wiąże formy Brunon i Bruno odsyłaczem a., jak gdyby każdy Bruno był Brunon, a każdy Brunon – Bruno. Jedno imię w dwóch postaciach, zgoda, ale… Będąc Irmą Karolą, nie trzeba być Irminą Karoliną; tu i tu – nie ma a., choć przecież… Czy zatem Bruno Miecugow to Brunon Miecugow, nawet jeśli używa tylko jednej z form? W Krzyżakach Sienkiewicz pisał Kuno, ale jeden raz Kunon (rozdz. LI). Czy można o tej postaci mówić Kunon bez ryzyka posądzenia o nieuctwo?

Szanowni Państwo,
czy ciasto łączące w sobie cechy ciasta kruchego i drożdżowego jest ciastem krucho-drożdżowym, czy raczej (jak podobno można się dowiedzieć z definicji kulebiaka w pewuenowskim WSWO) kruchodrożdżowym?

Czy prawidłowy jest zapis: otwarcie 200tnego i 300tnego (lub z łącznikiem: 200-tnego, 300-tnego)? Czy raczej powinno być: 2-setnego i 3-setnego? Czy lepiej, jeśli stosujemy zapis cyfrowy, pozostać przy zapisie bez odmiany? Czy wówczas liczba powinna być zapisana z kropką? Jak będzie w przypadku niepełnego „setnego”, tj. np. 350 otwarcia (350., 350-tego, 350tego)?

Dzień dobry! W książce, której akcja toczy się w Hiszpanii, występuje bohaterka określana mianem doña. Czy należy to odmieniać? Np. „Rozmawiałam z doñą/doñią Katarzyną”?
Czy wszystkie imiona męskie zakończone na -o są odmienne? Lando, Hasso, Ermo – z Landem, o Hassie, Ermowi?
Dziękuję.

Szanowni Państwo,

czy istnieje jakieś wytłumaczenie, dlaczego mamy działy w sklepie, wydziały na uczelni, przedziały w pociągu, oddziały w szpitalu? Co sprawiło, że powstały akurat takie a nie inne konotacje? Czemu mamy różne *działy?

Pozdrawiam serdecznie

W książce Edycja tekstów A. Wolańskiego jest napisane, że należy unikać podziału pomiędzy kolejne wiersze liczb połączonych separatorem liczbowym (s. 25). Jeżeli nie da się uniknąć takiego podziału, należy separator liczbowy pozostawić na końcu pierwszego wiersza i nie powtarzać go na początku następnego. Dlaczego? Przecież jako separatora można użyć łącznika, a jest to znak, który w przypadku dzielenia wyrazów zostaje na końcu pierwszego wiersza i jest powtórzony na początku następnego.

„Idzie jesień i zima, synów nié ma i nié ma” – tak w formie dawnej, utrwalonej i przekazanej przez poetę. A jak pisać nié ma w tekstach współczesnych, np. w partiach dialogowych – pominąć é i zostawić tylko ni ma? Czym jest dziś ten zwrot, jeśli wypowiadająca go osoba nie stosuje go z przymrużeniem oka (dla efektu, zabawy itp.), lecz bierze za naturalną właściwą formę – archaizmem, regionalizmem, argotyzmem czy błędem? A jeśli błędem, to jak bardzo rażącym?

Chciałabym zapytać o to, kiedy należy używać czasownika w formie męskoosobowej, a dokładnie o to, kiedy uznajemy, że grupa jest „mieszana”. Jeśli mamy rzeczowniki, które opisują osoby, to sytuacja jest jasna. „Dziewczynka i chłopiec byli”. Co, jeżeli mamy rzeczownik męskorzeczowy albo męskozwierzęcy? Czy wówczas też należy napisać „byli”? „Dziewczynka i kot”, „Dziewczynki i koty”, „Dziewczynka i kwiat”, „Dziewczynki i kwiaty”. Szczególnie w przypadku rzeczowników nieożywionych dziwnie dla mnie brzmi użycie formy „byli”, ale może moja intuicja mnie myli.

Pozdrawiam

Katarzyna K.

W dodatku do gry Diablo 3 pojawi się nowa postać o profesji Krzyżowiec. Jako gracze zastanawiamy się, jak będzie utworzona żeńska forma od tej klasy postaci? Załączam dywagacje forumowe: http://eu.battle.net/d3/pl/forum/topic/7960896836?page=1.

Przy tworzeniu Oficjalnego Słownika Polskiego Scrabblisty przyjęto, że od każdego czasownika można utworzyć rzeczownik. W dodatku do każdego z nich można dodać partykułę nie- i powstały w ten sposób wyraz jest w pełni odmienny. OSPS roi się więc od nietarć, nieścięć i nierozpyleń. Czy słowa takie, mimo że praktycznie nieużywane, można uznać za poprawne?