Szanowni Państwo,
pewien problem nie daje mi spokoju. Dlaczego w języku polskim, używając w czasie teraźniejszym predykatywów typu: trzeba, można, wolno, pomijamy czasownik jest, podczas gdy w czasach przeszłym i przyszłym czasownik w formie osobowej jest obligatoryjny, np. można było, trzeba będzie itd. Czy ma to swoje uzasadnienie? Czy forma złożona w czasie teraźniejszym istniała dawniej? Jeśli tak, dlaczego zanikła? Z tego, co wiem, np. w języku czeskim występuje do dziś.
Z pozdrowieniami
KG

Jaka jest różnica znaczeniowa między można by a można by było?

Szanowni Państwo,
jak łatwo dostać się do formularza pytań! Żądni wiedzy czytelnicy chyba mają jeszcze wakacje, tak że przybywam z nurtującym mnie pytaniem.
No właśnie. Czy w zdaniu wyżej zasadne byłoby użycie słowa także pisanego łącznie? Wątpię, bo jest to synonim słowa również, a nie a więc, ale formy łącznej używają WSZYSCY! – wysoko wykształceni wykonawcy najróżniejszych zawodów, studenci polonistyki, nawet ich wykładowcy.. także/tak że można zgłupieć. Proszę o rozstrzygnięcie.

Czy zdanie: „Uświadomiła jej, że można żyć z kalectwem i być szczęśliwym” jest poprawne? A może powinno ono brzmieć: „Uświadomiła jej, że można żyć z kalectwem i być szczęśliwym człowiekiem”?

Czemu piszemy niechcący, a nie niechcąco? Ta druga forma jest zbudowana analogicznie do innych przysłówków, a jednak jest niepoprawna.

Czy można zaczynać zdanie od ale? Czy można również zaczynać zdanie od a i i… (np. „A tak poza tym to nie bądź na mnie zły”)?

Witam chciałem zapytać o poprawność zwrotu "wspierające przyjaźnie" jak w poniższym zdaniu:

...posiadanie wzajemnie wspierających przyjaźni było istotne.

Czy nie powinno być wspierających się przyjaźni skoro chodzi o wzajemność albo pominięcie zaimka dookreślające jest ok

Pozdrawiam

W jednym z portali zauważyłem tytuł: Prace naukowców z UJ pomogą w leczeniu wirusa Zika. Czy określenie leczenie wirusa Zika jest poprawne, bo leczyć można chorobę lub człowieka ale czy wirusa? Pełniej brzmiałoby leczenie zakażenia wirusem Zika.

Pozdrawiam serdecznie!

Dzień dobry,

mam pytanie dotyczące odmiany nazwisk żeńskich składających się z dwóch członów zakończonych na literę a. Czy można zastrzec sobie brak odmiany drugiego członu i czy wówczas jest to poprawne? Np. Rozmawiam z Anną Miłą-Dobra.

Będę wdzięczna za odpowiedz.

Pozdrawiam Joanna 

Szanowni Państwo,
w interia.pl przeczytałem tekst „Osierocili córkę (…) i dwie wnuczki”. Czy rzeczywiście można osierocić dorosłą osobę i wnuki?
Z góry dziękuję za odpowiedź i serdecznie pozdrawiam
Mest