Znając odpowiedź nt. wyrażenia biała księga, wciąż się waham, jak zapisywać je w tekście, w którym występuje ono wielokrotnie i zawsze odnosi się do jednego dokumentu z 1939 roku. Ściśle biorąc, nie jest tytułem ani – nie ma pojedynczej referencji – nazwą własną. Ale zapis małymi literami też wydaje się zły, skoro w tekście zawsze chodzi o jeden konkretny dokument. W literaturze przedmiotu napotkałem Białą Księgę kursywą lub nie oraz Białą księgę kursywą; nie znalazłem zapisu małymi literami.

Czy da się zastąpić słowo feedback (w znaczeniu 'informacja zwrotna odbiorcy usług, dotycząca produktu lub usług') jakimś polskim odpowiednikiem? Jak napisać, jeśli chciałbym nie używać angielskiego słowa?

Dotychczas spotkałem się z następującymi konstrukcjami: komentarze skargi i opinie, skrzynka opinii (nieważne czy jest fizyczna czy wirtualna). Jednak chyba trudno będzie znaleźć jednowyrazowy odpowiednik.

Jakie są argumenty za tym, że w kształtowaniu norm językowych głos autorytetu jest istotny?

Napatoczyłem się niedawno na Wikipedii (strona: „Alfabet polski”) na cytat z Brücknera dotyczący polskiego abecadła i opisujący problemy jego zapisu. I jest tam taki fragment: „tak się mściło niedbalstwo wobec języka narodowego, zrozumiałe chyba u mieszczan pół-Niemców, karygodne śród kół uczonych, nie uznających, jak i WĘGIERSKIEGO, niczego niełacińskiego”. Dobrze rozumiem, że były pomysły wprowadzenia węgierskich dwuznaków itd. do naszego abecadła? Wszakże mamy dużą zbieżność „nietypowych” głosek (zapisywanych jako: zs-ż, s-sz, dz-dz!, dzs-dż, gy~dź, ny-ń itd.), więc ma to sens, ale w ogóle nie jestem w stanie znaleźć potwierdzenia czegoś takiego.

Ostatnio spotkałam się z wyrażeniem jedenasta plaga, a plag egipskich było przecież 10. Co w takim razie oznaczać może to wyrażenie i czy jest poprawne?
Dziękuję Maria

Czy jeśli w zdaniu nadrzędnym występuje taki, tacy itp., to w zdaniu podrzędnym zawsze powinno pojawić się jaki, jacy itp., np. „Są tacy, jacy twierdzą, że…”, czy może lepiej będzie: „Są tacy, którzy twierdzą, że…”? W zasadzie zalecenie poprawnościowe jest takie, że w pary łączymy wyrazy jaki – taki (charakterystyka) oraz ten – który (identyfikacja), a połączenia krzyżowe są niepoprawne.

W omówieniu niektórych procesów fonetycznych pojawia się informacja, że coś wymówić jest łatwiej. Czy językoznawcy dysponują jakimś kryterium, co się wymawia łatwiej?
Wydawałoby się, że uczące się mówić dzieci przekręcają słowa do postaci łatwiejszej w wymowie. Spotkałem się ostatnio z dwoma niezależnymi przypadkami, gdy małe dzieci wymawiają [nitk] zamiast [nikt] (a jedno z nich mówi jeszcze [wiadutk]). Czy rzeczywiście -tk jest wymówić łatwiej niż -kt?