Szanowni Państwo,
bardzo proszę o wyjaśnienie, kiedy w przypisach należy stosować odsyłacz por. ('porównaj'), a kiedy zob. ('zobacz'). Czy może są one tożsame i czy można je stosować wymiennie?
Z góry dziękuję za odpowiedź
Ewa Wasilewska

Szanowni Państwo,

Czy dziewczyny siedziały przy różowym Carlo Rossi (zgodnie z poradą https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/nazwy-win-i-drinkow;10951.html) czy przy carlo rossi (zgodnie z zasadą https://sjp.pwn.pl/zasady/109-20-10-Nazwy-roznego-rodzaju-wytworow-przemyslowych;629431)?

Dziękuję!

Szanowni Państwo!
Uprzejmie proszę o radę w sprawie pisowni nazwy działu pomocy w serwisie internetowym. W oryginalnej wersji serwisu nazwa jest napisana wielkimi literami Help Center. Czy w polskiej wersji serwisu wielka litera powinna być tylko na początku, czy w obu słowach? Innymi słowy, Centrum Pomocy czy Centrum pomocy?
Z poważaniem
Elżbieta

1) Jak odmienić przez przypadki następujące nazwiska włoskie: Giuseppe Dandola, Hugo Pratt?
2) Czy prawidłowe jest posługiwanie się w języku polskim oryginalnymi nazwami obcymi, takimi jak na przykład Canale Grande (Wenecja)?
3) Czy odmienna jest włoska nazwa własna Lido?
Z góry serdecznie dziękuję ze odpowiedź – V.Sz-R.

Encyklopedia PWN zawiera hasło Polak-katolik o znaczeniu ‘stereotyp historyczny, ukształtowany w XVII w.’. W różnych tekstach można jednak spotkać zestawienie Polak katolik (= Polak wyznania katolickiego). Czy pisownię z łącznikiem można uznać za prawidłową?

Szanowni Państwo

Interesuje mnie kwestia polskiego odpowiednika angielskiego terminu "biodiversity". Słowo te tłumaczy się na polski jako "różnorodność biologiczna" lub "bioróżnorodność". Kiedyś jednak słyszałem, że te drugie wyrażenie (bioróżnorodność) nie powinno być używane, ponieważ to kalka stworzona niezgodnie z regułami języka polskiego. Co państwo o tym sądzą? Na koniec jeszcze wspomnę, że te wyrazy znaczą dokładnie to samo.

Pozdrawiam

Adam Wolański w Edycji tekstów (s. 93) podaje odmianę: Charlie, Charlie’ego, Charlie’emu, z Charlie’m. Reguła [248] Wielkiego słownika ortograficznego PWN każe jednak nazwy osobowe na -i, -ie zapisywać bez apostrofu (zob. np. hasło Chaplin: Charliego, Charliemu, z Charliem); podobnie w Wielkim słowniku poprawnej polszczyzny PWN (s.v. Charlie). Który wariant jest Państwa zdaniem lepszy?

Interesuje mnie wymowa słowa drzwi. Dla większości słów z nagłosową grupą drz słowniki poprawnościowe podają wymowę wzorcową [d-ż] i potoczną [dż-ż], uznając za błędny wariant [dż]. Ku mojemu zdziwieniu WSPP podaje zupełnie odwrotny wzorzec ortofoniczny dla słowa drzwi: [dżwi], pot. [dż-żwi], nie: [d-żwi]. Z czego wynika ta nieregularność i czy aby na pewno wymowę regularną [d-żwi] należy uznać za hiperpoprawną? Dodam, że prof. Bańko w poradzie nr 5684 opowiedział się właśnie za wymową regularną.

Szanowni Państwo!
Z uprzejmą prośbą zwraca się Helena Kazancewa – wykładowca języka polskiego z Białorusi.
Mam kłopot z wyjaśnieniem moim studentom tego, jak się tworzy formy trybu rozkazującego. A właśnie co dotyczy czasowników kończących się zbiegiem spółgłosek, ostatnią z których jest spółgłoska wargowa.
W podręcznikach dla obcokrajowców, które są mi dostępne, używa się dwóch reguł:
1. Jeśli temat czasownika kończy się spółgłoską wargową, przy tworzeniu rozkaźnika temat twardnieje: zrób, kip, mów itd.
2. Jeśli temat czasownika kończy się zbiegiem spółgłosek albo nie tworzy sylaby, dodaje się sufiks –ij (-yj): rwij, śpij, drzyj, zamknij, marznij, poślij.
Wytłumaczywszy w ten sposób (byłam pewna, że powiedziałam wszystko), przy układaniu testu sprawdzającego zastosowałam między innymi czasowniki: martwić się, nakarmić, załatwić, wątpić, zrozumieć i poprosiłam o utworzenie form trybu rozkazującego od nich.
Zgłupiałam, kiedy, zacząwszy sprawdzać, zobaczyłam formy, utworzone od tych czasowników za pomocą sufiksu –ij. Studenci zrobili niby wg reguł (przynajmniej tych, które podałam), a mimo to, zrobili źle.
Może gdzieś w gramatykach jest taka reguła (której nie spotykałam, nie znam), że przy tworzeniu trybu rozkazującego sufiksu –ij nie dodaje się do tematów, zakończonych zbiegiem spółgłosek, jeżeli ostatnią spółgłoską tego zbiegu jest spółgłoską wargową? Czy ja mogę podać to studentom jako regułę, czy to jest zbieg okoliczności, i zdarzyło mi się w jednym zadaniu przez przypadek nazbierać tyle wyjątków? Czy istnieją jeszcze podobne przykłady? Może to tylko jakaś tendencja, dopiero obserwacja, którą trzeba by sprawdzić, zanim będzie się opowiadać z pewnością?
I, zresztą jak wyjaśnić sytuację z parą aspektową rozumieć – zrozumieć, gdzie oba czasowniki należą do IV (III) koniugacji (poprzednie „kłopotliwe” słówka należały do II), przy czym forma rozumiej jest utworzona zgodnie z regułami od tematu 3 os. l.mn. (rozumieją), formę zrozumiej uważa się za dopuszczalną (choć miałaby być taka wg reguły), a zrozum jest formą normalną i powszechną? Co jest z czasownikiem weź (I), utworzonym od tematu weźm’, gdzie spółgłoska wargowa w wygłosie ginie? Czy to jest jedyny wyjątek, czy istnieją podobne czasowniki?
Przepraszam Państwa za kłopot i długie tłumaczenie, wiem, że zadaję chyba niełatwe pytanie. Bardzo proszę o pomoc.
Z serdeczną wdzięcznością,
Helena Kazancewa

Szanowni Państwo,

jak odmienić (i jak wymawiać w poszczególnych przypadkach) hiszpańskie nazwisko męskie Braña?

Łączę pozdrowienia

R.L.