Julian Apostata

Encyklopedia PWN

Julian Apostata, Flavius Claudius Iulianus, ur. 332, zm. 26 VI 363, cesarz rzym. od 361, syn Juliusza Konstancjusza, przyrodniego brata ces. Konstantyna I Wielkiego;

od 355 zarządzał Galią, rozgromił Alemanów (357) i skutecznie bronił granicy na Renie przed Frankami; został obwołany cesarzem przez wojsko; wychowany w religii chrześc., odstąpił od niej pod wpływem filozofii neoplatońskiej (stąd przydomek Apostata ‘odstępca’ nadany mu przez autorów chrześc.); podjął probę zreformowania i umocnienia religii pogańskiej, wydał wiele ustaw skierowanych przeciwko chrześcijanom; poległ podczas wyprawy na Persję.
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego