Neron, Lucius Domitius Ahenobarbus, Nero Claudius Drusus Germanicus Caesar, ur. 37 r., zm. 68 r., cesarz rzymski od 54 r.; syn Cnaeusa Domicjusza Ahenobarbusa i Agrypiny Młodszej, adoptowany przez ojczyma (50 r.) Klaudiusza, 53 r. ożeniony z jego córką, Oktawią; obwołany cesarzem po jego śmierci;

syn Agrypiny Młodszej; adoptowany przez Klaudiusza wstąpił na tron przy poparciu matki i pretorianów; początkowo pod wpływem dowódcy gwardii, Burrusa, i Seneki Młodszego prowadził politykę przyjazną senatowi; po śmierci Seneki Młodszego, przy pomocy Tygellinusa, rozpoczął despotyczne rządy i krwawe represje wobec senatu (spisek Pizona, 65 r.); 64 r. po wielkim pożarze Rzymu wszczął pierwsze prześladowania chrześcijan; za panowania Nerona została zajęta Armenia (58–63 r.), stłumiono powstanie w Brytanii; 66 r. wybuchło powstanie w Judei; 68 r., na wieść o buncie Galby, przeciw Neronowi wystąpili pretorianie i senat, co zmusiło cesarza do samobójstwa.