buńczuk

Słownik języka polskiego PWN*

buńczuk
1. «drzewce zakończone u góry kulą i zwisającymi spod niej pękami końskiego włosia, używane dawniej jako oznaka władzy wojskowej przez Turków, Tatarów i Kozaków oraz hetmanów polskich»
2. «pęk włosia przyczepiany dawniej dla ozdoby do uprzęży lub zbroi końskiej»
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego