pandur

Słownik języka polskiego PWN*

pandur
1. «zbrojny sługa dawnych magnatów węgierskich i chorwackich»
2. «w XVII–XVIII w.: żołnierz nieregularnych formacji piechoty, głównie na Węgrzech, w Turcji i Austrii»
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego