ton
Słownik języka polskiego PWN*
wonton, won ton, won-ton «okrągły, pikantny pierożek z mięsem, pochodzący z kuchni chińskiej; też: zupa z tymi pierożkami»
bon ton [wym. bą tą] «nienaganny sposób bycia»
cały ton «jednostka odległości dwóch dźwięków różnej wysokości, składająca się z dwóch półtonów»
czysty ton serca «ton serca bez szmerów»
ton I
• tonowy
1. «dźwięk wywołany przez drgania akustyczne o tej samej częstotliwości; też: wysokość i barwa tego dźwięku»
2. «miara odległości między dźwiękami skali muzycznej»
3. «brzmienie instrumentu lub głosu»
4. «zabarwienie stylistyczne lub emocjonalne czyjejś wypowiedzi»
5. «odcień»
6. «zasady zachowania obowiązujące w jakimś środowisku»
• tonowy
ton galeryjny «złocisty lub złocistobrązowy koloryt starych obrazów wskutek naturalnego ciemnienia zbyt grubej warstwy werniksu»
ton harmoniczny zob. alikwot.
ton nieharmoniczny «ton składowy danego dźwięku, którego częstość drgań nie jest całkowitą liczbę razy większa od częstości drgań tonu zasadniczego»
wytrzymać ton, dźwięk itp. «śpiewając, nie zmieniać przez jakiś czas wysokości tonu, dźwięku itp.»
tona «jednostka masy równa tysiącowi kilogramów»
tony I «melodia»
tony II pot. «duże ilości czegoś»
tona rejestrowa «jednostka miary pojemności statku»
