PAN

Wielki słownik ortograficzny PWN*

PAN (= Polska Akademia Nauk) PAN-u, PAN-ie a. ndm , , ,
Pan (mit.) -na, C. -nowi, Ms. -nie
pan -na, CMs. -nu; -nowie, -nów (skrót: p.)

Słownik języka polskiego PWN*

pan
1. «mężczyzna»
2. «oficjalna forma grzecznościowa używana przy zwracaniu się do mężczyzny lub w rozmowie o nim»
3. «ten, kto ma władzę nad kimś lub nad czymś»
4. «bogacz; dawniej też: właściciel majątku ziemskiego»
5. «mężczyzna stojący na czele domu, rodziny, gospodarstwa»
6. daw. «pracodawca w stosunku do służby»
7. Pan «Bóg»
8. pot. «nauczyciel»
9. «właściciel zwierzęcia domowego, zwłaszcza psa»
Pan mit. gr. «bóg pasterzy, opiekun stad»
pan- «pierwszy człon wyrazów złożonych wskazujący na powszechność, ogólność tego, co nazywa drugi człon złożenia»
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego