Palatyn

Wielki słownik ortograficzny PWN*

Palatyn (wzgórze w staroż. Rzymie) -nu, B.= M., -nie
palatyn (osoba) -na, B.= D., -nie; -ni, -nów

Słownik języka polskiego PWN*

palatyn
1. «w średniowieczu: zarządca dworu panującego»
2. «w średniowiecznej Polsce: namiestnik, zastępca księcia, a także wojewoda»

• palatyński

Zagraj z nami!

Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego