Pogoń

Wielki słownik ortograficzny PWN*

Pogoń (godło) -oni
pogoń (pościg) -oni; -onie, -oni
pogonić -onię, -onią; -oń•cie

Słownik języka polskiego PWN*

pogoń
1. «podążanie w ślad za kimś, za czymś w celu schwytania»
2. «ludzie lub zwierzęta ścigający, goniący kogoś»
3. «usilne dążenie do czegoś»
pognać, pogonićpoganiać
1. pognać, pogonić «pójść, pobiec lub pojechać dokądś bardzo szybko»
2. pognać, pogonić «pobiec za kimś lub za czymś, usiłując go dopędzić»
3. pot. «ponaglając kogoś lub coś, zmusić do pójścia w jakieś miejsce lub w jakimś kierunku»
4. pot. «zmusić kogoś lub coś do szybkiego działania, do szybszego chodu»
5. pot. «zmusić kogoś do jakiejś pracy»
6. pognać, pogonić pot. «zmusić kogoś do ucieczki»
7. pognać «o uczuciu, sytuacji itp.: stać się przyczyną czyjegoś wyjazdu lub powrotu»
8. pognać, pogonić «o wietrze: spowodować szybkie przemieszczenie się, przesunięcie czegoś»
9. pognać «o myślach: zwrócić się ku komuś, czemuś»

Synonimy

Zagraj z nami!

Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego