bękart
Wielki słownik ortograficzny PWN*
bękart -r•cie; te -rty, -rtów
Słownik języka polskiego PWN*
bękart
1. pogard. «nieślubne dziecko»
2. pot. «z niechęcią o dziecku»
3. druk. «końcowy wiersz ustępu przeniesiony przy łamaniu na początek następnej kolumny lub następnego łamu, traktowany jako błąd w łamaniu»