bronić

Wielki słownik ortograficzny PWN*

bronić -nię, -nią; broń•cie
Bronisz (nazwisko) -sza; -szowie, -szów
broń -oni; -onie, -oni

Słownik języka polskiego PWN*

bronić
1. «odpierać atak»
2. «być osłoną, chronić przed czymś»
3. «wstawiać się za kimś lub za czymś»
4. «nie pozwalać»
5. «występować jako obrońca w sądzie»
6. «zdawać egzamin związany tematycznie z przedstawioną komisji pracą, upoważniający do uzyskania stopnia naukowego, zawodowego itp.»
bronić się
1. «występować czynnie w swojej obronie»
2. «chronić samego siebie przed kimś lub przed czymś»
3. «odpierać stawiane sobie zarzuty, tłumaczyć się»
4. «nie dawać czemuś zapanować nad sobą»
5. «zdawać egzamin związany tematycznie z przedstawioną pracą, upoważniający do uzyskania stopnia naukowego, zawodowego itp.»
broń
1. «narzędzie walki»
2. «środek lub sposób walki z kimś lub z czymś»
3. «formacja wojskowa»
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego