burzyć
Wielki słownik ortograficzny PWN*
burzyć burzę, burzą; burz, burz•cie
burzenie się (od: burzyć się)
Słownik języka polskiego PWN*
burzyć
• burzyciel • burzycielski • burzycielka
1. «rozbijać jakąś budowlę lub jej część»
2. «powodować kłębienie się, falowanie czegoś»
3. «niszczyć zastany stan rzeczy, naruszać jakieś zasady, wprowadzać zamęt»
• burzyciel • burzycielski • burzycielka
burzyć się
1. «kłębić się, falować»
2. «tracić spokój, wpadać w gniew»
3. «buntować się»
4. «fermentować, musować»
czoło burzy «pas prądów wznoszących przed chmurami nadciągającej burzy»
Porady językowe
Ciekawostki
Korpus Języka Polskiego PWN
Synonimy
Zagraj z nami!
