indywiduum
Wielki słownik ortograficzny PWN
in•dywidu•um; -dua, -duów
Słownik języka polskiego PWN
indywiduum
1. «poszczególny, pojedynczy człowiek»
2. «osoba bliżej nieznana, zwykle podejrzana lub niepewna»
3. «określony pierwiastek, związek chemiczny lub cząstka chemiczna»
Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego
Porady językowe
fałszywe pozory
30.11.2004
Witam!
Interesuje mnie poprawność zwrotu fałszywe pozory. Wydaje mi się on co najmniej podejrzany, jednak tutaj, w internecie, czytam w słowniku PWN-u definicję słowa mamić – „zwodzić kogoś fałszywymi pozorami”. Co ciekawe, przy synonimicznym manić jest już tylko „zwodzić kogoś pozorami”.
Pozdrawiam.
Interesuje mnie poprawność zwrotu fałszywe pozory. Wydaje mi się on co najmniej podejrzany, jednak tutaj, w internecie, czytam w słowniku PWN-u definicję słowa mamić – „zwodzić kogoś fałszywymi pozorami”. Co ciekawe, przy synonimicznym manić jest już tylko „zwodzić kogoś pozorami”.
Pozdrawiam.
Korpus języka polskiego
Autentyczne przykłady użycia w piśmie i mowie zgromadzone w Korpusie
- ... srebrna rosa.
W izbie siedziało dwóch ludzi przy trzech świecach. "Indywidua nie pochodzą z tych stron - pomyślał Adaś z uśmiechem .
- Tutejsi... - ... z otoczeniem, emisję fotonów, dysocjację, przekształcenie wewnętrzne. Czas życia wzbudzonych indywiduów może się zmieniać; im jest dłuższy, tym większe prawdopodobieństwo rozproszenia...
- ... społeczne, a nie nasze osobiste parszywostki: ostatni raz pręży się indywiduum przeciw wszawości przyszłych dni.
SAJETAN
Niestety, nie będziemy mówić niepotrzebnych...
Encyklopedia PWN
termin rozumiany bądź jako określony związek lub pierwiastek chemiczny, bądź jako cząstka chem. (atom, cząsteczka, jon, rodnik, ugrupowanie atomów).
